Publicaties

Jules raakt betrokken bij de kleine oorlog die aan de gang is in de tuin van de achterburen. Blijft hij toeschouwer of kiest hij partij? Deze boom is van alles voor iedereen: een uitheemse zonnepanelen-blokkeerder voor je vader, een tegenvaller voor de biodiversiteit voor je leraar biologie, voor mijzelf een oude vriend die al mijn halve leven bij me is en voor Masja... voor Masja is het een van de weinige dingen waardoor ze zich hier een beetje thuis voelt. Mijke:  Actions speak louder than words, leert Jules in mijn verhaal. Evengoed ben ik ervan overtuigd dat woorden ertoe doen en dat verhalen aan de wieg kunnen staan van een betere wereld. Meer van Mijke Pelgrim

Waar ooit Bangladesh lag, zijn nu alleen wat onbewoonde eilanden over. Maar zijn ze wel onbewoond? Hinna is met haar ouders mee op een wetenschappelijke expeditie om dat te onderzoeken. Ik tuur vanaf mijn plek op een van de loungebanken door het raam naar de uitgestrekte, oneindige Indische zee onder ons, waar twee eeuwen terug een land was. Bangladesh, zo heette het, maar inmiddels noemt iedereen het ‘het gezonken land’. Alles wat ervan over is, zijn de daken van half ondergelopen gebouwen en wat eilanden. Rima: Ergens ligt het voor de hand om over Nederland te schrijven als je hebt over landen die onder water dreigen te verdwijnen door de stijging van de zee. Maar hoewel klimaatverandering ons allemaal raakt, zijn er gebieden en landen die minder middelen (bijvoorbeeld: dijken) hebben om daarmee om te gaan, en dus eerder het slachtoffer zullen zijn van de veranderende wereld. En toch, ondanks alles, weet ik zeker dat er altijd mensen zullen overleven. Waar dan ook. Meer van Rima Orie

Joshua dreigt een superbacterie los te laten die alle plastic op de wereld eet. Zijn eis aan de wereldleiders: maak nu eens echt werk van de klimaatdoelen. Die gasten van Climaktion, dat waren de enigen die het snapten. Maar zij zitten allemaal opgesloten. Of ze zijn gevlucht. Of dood. Marco: Ik stel me vaak voor hoe het in de toekomst zal zijn. Wat wordt anders? Wat gebeurt er als we niet willen veranderen? Toen ik ‘T-rex’ schreef zag ik voor me dat alles extremer wordt: de klimaatverandering én de protesten daartegen. Hoe dat in het jaar 2038 uit de hand kan lopen. Meer van Marco Kunst

In Doggybag neemt Mirjam op haar eerste werkdag in het sushirestaurant een merkwaardige bestelling op van Karoli en haar broertje Teddy. Wat zijn de kinderen van plan? Prachtige gekleurde rolletjes in rijtjes naast elkaar, glanzende plakken zalm en robijnrode stukken tonijn, gegrilde octopus op perfecte reepjes rijst, maki’s met krab, komkommer en avocado en op elke hoek een klein bergje wasabi. De kinderen keken geduldig toe hoe Mirjam de laatste schalen neerzette. ‘Ho,’ zei het meisje ineens. ‘Mijn telefoon gaat.’ Zindzi: Wist je dat een kwart van al het voedsel in Nederland niet in onze buik belandt, maar in de vuilnisbak? Doodzonde van het eten, maar ook rampzalig voor het klimaat! Voedsel verbouwen, verwerken en vervoeren kost namelijk bakken energie. Meer van Zindzi Zevenbergen

Hinke betrapt Mats als hij de banden van haar vaders benzine slurpende Landrover leeg laat lopen. Ze dwingt hem bij haar binnen te wachten tot haar ouders thuiskomen. Hoe komt Mats hier veilig weg? ‘WE. ARE. ALL. GOING. TO DIE.’ Ze zei het met een grijns, alsof ze de onvermijdelijke professor in een Amerikaanse rampenfilm was, die de nadering van een meteoriet, een killervirus of een zombieleger aankondigde. Marc: Klimaatverandering is een complex probleem. Met mijn verhaal wil ik laten zien dat het helemaal niet gek is als je er het fijne niet van weet. Maar des te belangrijker om er wel over in gesprek te gaan. Meer van Marc ter Horst

Jurre staat voor een moeilijke beslissing. Zijn vader verwacht dat hij de melkveehouderij, een succesvol familiebedrijf, zal gaan overnemen, maar wil hij wel in zijn vaders voetsporen treden? Of is er een andere toekomst voor hem weggelegd? Pa perst zijn lippen op elkaar. Ik zie zijn ogen glazig worden en weet dat ik de juiste beslissing genomen heb. Het zal niet gemakkelijk zijn, maar dit is de enige juiste weg. Mijn weg naar de toekomst. Esther: Iedereen kan een steentje bijdragen om de wereld een beetje mooier en duurzamer te maken. Hoopvolle verhalen zetten je aan het denken en bieden een nieuw perspectief op wat jíj kunt doen. Meer van Esther Walraven

Waarom zou je in godsnaam op een snelweg gaan zitten om te demonstreren? Zingend terwijl de waterkanonnen eraan komen? Nou, omdat ik me zorgen maak. Omdat ik iets wil doen! Gebaseerd op het verhaal van Juno. Ineens gaat het mis. ‘ATTENTIE, ATTENTIE! Het waterwerk wordt ingezet. U moet NU de snelweg verlaten.’ Julius schreeuwt: ‘Ik kan mijn viool niet opbergen!’ ‘Ik help je,’ zeg ik. Ik graai de poncho uit mijn rugzak, vouw hem open en sla hem om de viool. Net op tijd, want plotseling krijg ik een stoot in mijn rug en schiet ik naar voren. Het waterkanon. Elin: Ik interviewde een jongere die actievoert en zingt in het koor van XR-musicians. Haar verhaal raakte me en deed me denken aan mijn jongere zelf. Meer van Elin Meijnen

In een wereld waarin vlees duur en schaars geworden is, wil een vader zijn zoon leren barbecueën. Nou is deze vader niet het scherpste mesje in de la, en als de buurmannen zich er dan ook nog mee gaan bemoeien breekt de chaos uit. ‘En?’ vroeg ik. ‘Wie denk jij dat er als eerste van het balkon gesmeten gaat worden?’ ‘Ik hoop mijn vader,’ zei Edward. Thijs: Er is al zo veel somberheid over het klimaat, en daar is ook heus wel reden toe, maar soms heb je gewoon zin in een grappig verhaal over mannen die elkaar op de barbecue gooien. Meer van Thijs Goverde

AI heeft de macht gegrepen toen de wereld ten onder dreigde te gaan. Maar kunnen emotieloze robots de mensheid redden? Om antwoorden te vinden moet Yahra op reis. Niemand let op mij. Ik ben reiziger onder de reizigers die hier zijn voor AI-way, de enige overgebleven reisorganisatie sinds de smog permanent werd en er een totaal vliegverbod kwam. Milouska: Zijn BigTech en AI onze redding of onze ondergang? Of je nou bij de doemdenkers hoort of bij de optimisten: dit zijn interessante tijden. Ik fantaseerde een toekomst waarin robots de geschiedenis herschreven en AI de regels bepaalt. Meer van Milouska Meulens

Stel: op de heetste dag van het jaar kom je vast te zitten in een lift met de coolste jongen van de school. Vertel je hem wie je bent en waar je in gelooft, terwijl je weet dat hij compleet anders naar de wereld kijkt dan jij? ‘Serieus?’ vraag ik. ‘Je hebt net een paniekaanval gehad tijdens een stroomstoring die veroorzaakt is door de heetste recordhittegolf ooit. En dan zeg jij: ik heb gewoon niet zoveel met klimaatverandering?’ Anna: We stonden met de Schrijvers voor Toekomst op het Malieveld tijdens een klimaatstaking van scholieren, en het was fantastisch om te zien hoe jongeren reageerden op onze aanwezigheid: ze voelden zich echt gesteund en gezien door ons. Ik hoop dat onze verhalenbundel het startpunt zal zijn van mooie, heftige én inspirerende gesprekken in klassen. Meer van Anna Woltz

De opwarming van de aarde is gestopt door het dimmen van het zonlicht - maar tegen welke prijs? Noël wil net als zijn vader en zus solarpiloot worden, maar het geneurie van de Silent Knights klinkt steeds luider... 'O, nee hè... die Puck is een dim-drammer. Zo noemen we in mijn familie types die niet stoppen met zeiken, ook nu klimaatverandering allang geen bedreiging meer is.' In de toekomst zijn er ongetwijfeld technieken om de effecten van klimaatverandering te dempen, zoals solar-geo-engineering: het dimmen van de zon. Maar willen we echt liever met natuurkrachten goochelen dan het probleem voorkomen? Meer van Marloes Morshuis

Stel je voor. Net als alle anderen krijg je voor je dertiende verjaardag een extra vriend of vriendin. Die belt aan, stelt zich voor als Larco, eet mee, denkt mee, leeft mee, 24 uur per dag. Precies drie jaar later, als je zestien wordt, loopt Larco weer de deur uit om nooit meer terug te komen. ‘Kun je me leren zoenen?’ vroeg ik. Ik flapte het eruit. Ik liep knalrood aan. Ik dacht meteen dat Larco met een onbegrijpelijk rapport zou komen, compleet met cijfers en grafieken, waarom dat niet kon, niet mocht, niet de bedoeling was. En dat dat ook in de handleiding stond. Maar Larco zette mijn favoriete muziek op, legde zijn handen op mijn heupen en drukte langzaam zijn mond op die van mij. Mark: Als ik met jongeren praat over het jaar 2050 of 2100, hoor ik veel zorgen: klimaatverandering, oorlog, discriminatie, armoede, technologie, eenzaamheid… Zelf zie ik het ook weleens somber in. Tegelijk is dat vreemd, want de toekomst die maken we zelf. Dus als we het anders willen, groen, eerlijk, vriendelijk, dan kán dat. Of hebben we geen vertrouwen in onszelf? Meer van Mark Boode